นกกาเหว่า
วัยเด็ก เคยคิดฝัน
จะตามฝันไปไหน ไหน
แต่หนทาง ยังยาวไกล
เพียรมาได้ แค่ครึ่งทาง
ก็เหนื่อยก็ทุกข์หนัก
พบแต่อุปสรรคขวากขวาง
ตกไปในหลุมพลาง
แห่งมายา สะสาใจ
ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า
คนเคยพึ่งพา ผลักไส
ยามทุกข์รุกเร้าจึงเข้าใจ
พึ่งพาพักพิงได้ ก็ตัวเอง