..๏ ขอถักถ้อยร้อยคำลำนำเศร้า ใต้เงื้อมเงาของภูผาและป่าฝน ยามหัวใจร้าวรานเกินทานทน ปราศผู้คนคอยปลอบมอบไมตรี คงเสมือนดอกไม้ท่ามไพรกว้าง เราเคว้งคว้างยิ่งนักไร้ศักดิ์ศรี ค่าของเราเขาเห็นเช่นธุลี คุณความดีทังหมดถูกปลดพลัน โอ้อนาถดอกไม้ในไพรสณฑ์ เจ้าร่วงหล่นถมพูนสิ้นสูญขวัญ น้ำฟ้าหลากท่วมท้นคนรำพัน ส่วนน้ำตาเรานั้นกักกั้นไป ดอกไม้เอยดอกไม้ใต้เงาผา รอเวลาปรากฏความสดใส แต่เราสิชอกช้ำยากทำใจ แม้นเนิ่นนานเพียงใดคงไม่เลือน ๚ะ๛
1264
6
0
หน้าส่วนตัว
