นาคะพรรณ
เสียงกระดานกระทบพื้นก็ตื่นพลัน
ลาแล้วหรือพระจันทร์ตะวันสร้าง
เห็นรอยเท้าเก่าใหม่ในเส้นทาง
ไม่เคยเว้นเคยว่างหรือร้างลา
ผ่านคืนหนาวบนรังสังกะสี
ผ้าขาวม้าพัดตีสีข้างฝา
ฝุ่นละอองล่องวนจนชินตา
ยามจับต้องแสงทิวาฟ้าระบาย
ชานระเบียงมุมน้อยยังคอยอยู่
ข้านั่งดูทุกยามแห่งความหมาย
สูบยาเส้นซองเดิมอย่างเดียวดาย
ท่ามกลางความวุ่นวายและวกวน
ยิ้มให้กับถ้วยถังสังกะสี
ผูกด้วยเชือกฟางที่มีอีกหนึ่งหน
แล้วโยงลงชั้นล่างจากข้างบน
ให้กับคนคอยรับหยิบจับวาง
ซื้อสบู่ยาสีฟันขันอาบน้ำ
เป็นประจำทุกคราพอฟ้าสาง
แล้วดึงขึ้นส่งลงตรงเส้นทาง
ผ่านหน้าต่างระหว่างสุขทุ
1740
4
0
หน้าส่วนตัว
