อยากจะเด็ดดอกหญ้าในป่าโปร่ง เอื้อมมือโหย่งจับก้านก็พาลหมอง เพียงดอกหญ้าหม่นๆคนยังครอง แค่หมายปองต้องช้ำระกำใจ ก็แค่หวังอยู่เคียงเพียงดอกหญ้า ยังถูกกีดกันท่าน่าสงสัย ฤาว่าเราสิ้นคิดสิ้นจิตใจ ฤาสิ้นความเป็นชายไปเสียแล้ว เคยผูกมั่นสัญญาว่ารักกัน เคยสร้างฝันเพ้อพร่ำรำพันแจ้ว รอจนกลีบโรยราหามีแวว ก็ยังแห้วถูกเขาเอาคืนกรง นี่แค่เป็นดอกหญ้าราคาต่ำ ยังระกำอดสูสู้ประสงค์ ถ้าเธอเป็นดอกฟ้าสง่าทรง เราก็คงกลั้นใจตาย สบาย (ไปนานแล้ว) เชียว
1008
3
0
หน้าส่วนตัว
