สุนิพนธ์
พวงลำไย หย่อนคล้อย ห้อยลงต่ำ
ผิวผลฉ่ำ เหลืองลออ ล้อลมฝน
ใกล้เวลา เก็บเกี่ยว เปลี่ยวกมล
คิดถึงคน จากไกล ไม่หวนคืน
นับแต่ต้น ลำไย เริ่มไชช่อ
เธอทดท้อ เพราะจน สุดทนฝืน
เกินจะกัด ก้อนเกลือ เพื่อกล้ำกลืน
จึงเป็นอื่น แต่นั้น มิหันมอง
ทิ้งเรือกไร่ พืชผัก ที่ปักปลูก
ทิ้งความทุกข์ เศร้าระกำ ช้ำหม่นหมอง
ทิ้งอดีต ตอกย้ำ น้ำตานอง
ไปลำพอง เพลินฟ้า ดาราราย
จำใจสู้ อยู่ย่าน คนบ้านนอก
แสยงยอก เจ็บเกิน ประเมินหมาย
วันเวลา ลบเลือน ค่อยเคลื่อนคลาย
จวนจะหาย ลืมล้าง ยามห่างกัน
พอเห็นผล ลำไย ยิ่งใจเศร้า
เพราะสองเรา เคยพล่าม ถึงความฝัน
ร่วมเก็บเกี่ยว เคียงข้าง สร้างสัมพันธ์
อย่างสุ
2436
2
0
หน้าส่วนตัว
