วฤก
๏ เป็นลมร้อนกร่อนเผาความเขลาขลาด
ผิดพลั้งพลาดแผดผินให้สิ้นสูญ
ใช่ร้อนเร่าเผาไหม้เหมือนใส่กูณฑ์
ร้อนเพียงสูรย์ส่องฟ้าคราอรุณ
เป็นลมฝนบนฟ้าพาเมฆคุ้ม
โปรยชื้นชุ่มฉ่ำน้ำนำเกื้อหนุน
แปลงระแหงแห้งระโหยโดยพิรุณ
เป็นดินอุ่นโอบไพรให้งอกงาม
เป็นลมหนาวคราวพัดสะบัดผ่าน
ร้อนรำคาญเคืองเข็ญลำเค็ญขาม
เยือกเย็นจิตสถิตสุขอยู่ทุกยาม
เพราะลมตามล้างร้อนให้ผ่อนพลัน
เป็นลมใดไฉนหนอจะพอจิต
เพราะชีวิตวกเวียนแปรเปลี่ยนผัน
บ้างก็ร้อนก่อนแล้งดั่งแกล้งกัน
เป็นหนาวสั่นแสบสะท้านรำคาญใจ
จึงเป็นเพียงเสียงบ่นคนวาดหวัง
อยากได้ดั่งดวงจิตคิดขานไข
ทุกข์ปะทะจะละเลี่ยงบ่ายเบี่ยงไป
จึงอาศัยสายลมบ่นขรมมา
975
6
0
หน้าส่วนตัว
