..๏ สักวาเจ้านกขมิ้นน้อย เจ้าจักคล้อยโบยบินเยือนถิ่นไหน ยามอรุณรุ่งแสงส่องผ่องอำไพ จึ่งลาไกลถิ่นเก่าเหย้าเรือนรัง ข้ามหุบเขาแนวป่าพนาสัณฑ์ ไม่หวาดหวั่นสิ่งใดด้วยใจหวัง คราปีกล้าเหนื่อยกายไร้กำลัง ร่อนลงฝั่งคลองใสใคร่กลืนกิน ระเริงเล่นริมธารอันกว้างใหญ่ พอฉ่ำใจมุ่งแคว้นแดนทักษิณ ชมทะเลฟ้าครามตามสมจินต์ แม้นแปลกถิ่นไม่ถอยชะลอยเพลิน ผ่านแมกไม้บ้านเรือนเยือนเมืองเหนือ เรี่ยวแรงเหลือร่อนฟ้าถลาเหิน ครั้นค่ำไหนค้างนั่นหวั่นเหลือเกิน เกรงเจ้าเพลินทิ้งรังให้ร้างเอย ๚ะ๛
1721
5
0
หน้าส่วนตัว
