ทิพย์โนราห์ พันดาว
กลิ่นอายแห่งดวงตะวันสะท้อน
บนหนทางจรแสนอ้างว้าง
ไร้หลักเพิงพักทุกข์ทนบนหนทาง
เงาลาร้างไม่จางในการเวลา
ยังเดินบนความเดียวดาย
กับฝันสลายที่ปลายฟ้า
ระยิบยับนับหมื่นกาลเวลา
ยังโหยหาถ้าแรงยังพอมี
สะดุดล้มลงตรงรอยต่อให้ร้าว
กอบเก็บความเหงียบเหงาเข้าแทนที่
ลุกขึ้นยืนฝืนเดินอีกสักที
แม้นในชีวิตนี้ไม่เหลือใคร
เหม่อมองออกไปในไกลข้างหน้า
เห็นดวงดาวที่ล้าดูหวาบไหว
รอนะดาวจะเร่งฝีเท้าก้าวไป
เก็บเกี่ยวดาวเอาไว้แนบประคอง
ดาวนั้นคือฉันฝันที่ฉันสรรค์สร้าง
แม้รักลาร้างก็ยังหยิ่งผยอง
จะเก็บดาวพร่างพร้อยมาร้อยบทกรอง
สานทำนองแห่งฝัน...ยามฉันก้าวเดิน
หน้าส่วนตัว
1844
0
0
