เคยมีหลายคนสงสัย ทำไมเขียนแต่กลอนเหงาเคล้าน้ำตา มีแต่ห่วงใยและห่วงหา มีเพียงสายลมที่พัดพา...ให้ความคิดถึงลอยไป คงเป็นเพราะใจที่เบาบาง และอ้างว้างอยู่ในมุมที่ไม่สดใส อยู่ในอ้อมกอดของความเศร้าเกินกว่าใคร แสงแห่งรักคงสาดส่องไม่ถึงใจ ความมืดจึงนำพาไป ถูกละไว้ในห้วงกาลเวลาที่เฝ้ารอ
572
2
0
หน้าส่วนตัว
