เวทยา
นับนานวารเวลา...
บ่วงชะตาพาพิศลิขิตฝัน
บนทางเดินเหินห่างหว่างชีวัน
ถึงคราวครันพลันพรากลำบากใจ
ใช่เจ้าจำทำผิดชีวิตหนอ
จึงต้องรอท้อทดหมดอาศัย
ต้องจากจรอ่อนล้ากว่าอาลัย
แต่เหตุใดใยเห็นเป็นเช่นนี้
ใจดวงน้อยคอยครวญยังป่วนปั่น
จะห้ำหั่นอันใดก็ใช่ที่
จมกับฝันวันเก่าเท่าที่มี
ให้หลีกลี้หนีหายไม่ง่ายเลย
จวบราร้างทางหยุดที่สุดสาย
เจ้ากลับกลายหน่ายหนักความรักเอ๋ย
ที่เจนจบอบอุ่นเพียงคุ้นเคย
ที่ครองเชยเย้ยหยันเพียงวันคืน
นั่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาใต้เงาฟ้า
แสงดาราน่าชมกลับขมขื่น
ยิ่งฟ้าเลือนเหมือนย้ำยิ่งกล้ากลืน
จะหยัดยืนฝืนทนเหตุผลใด
แล้วแผ่กายหมายคอยน้อยใจฟ้า
จะบีทาตราตรึงไปถ
1353
2
0
หน้าส่วนตัว
