กวีปกรณ์
วันเดือนเคลื่อนผ่านอย่างช้าช้า
ชินชากับกี่รักที่สูญหาย
ยังดียังมีเงาข้างเคียงกาย
คือความสุขง่ายง่ายของวารวัน
กอดคอเหงากับเงาอยู่เงียบเงียบ
หลังกระจกบางเฉียบเรากางกั้น
แบ่งพื้นที่ให้ทนเหงาเท่าเท่ากัน
ขีดจำกัดความเป็นฉันเพียงเท่านี้
จะกางกั้นก็รู้ว่าต้องเหงา
ความเดียวดายอยู่เฝ้ารอทุกที่
เพื่อหลีกโลกหลบเร้นเรื่องร้ายดี
จึงยินยอมอยากหนีนั้นต้องเหงา
ปฏิทินคือสุ้มเสียงแทรกไถ่ถาม
กับรอยยิ้มงดงามพร้อมเรื่องเล่า
ยังสุขทุกข์อย่างไรหรือเพื่อนเรา
เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย กับเขาอยู่หรือไร
สาเหตุก็มากมายกลายอนุทิน
กี่คำที่ได้ยินเหมือนไม่ได้
ฝืนยืนอยู่กับเหงาอย่างเศร้าใจ
ยิ่งนับวันเรา
1163
3
0
หน้าส่วนตัว
