บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ลั่นทมร่วงดอกหล่นเกลื่อนบนพื้นในยามคืนมืดดำฟ้าฉ่ำฝนดอกซีดเซียวบอบบางทอดวางตนกลีบสีหม่นหมดงามเมื่อยามวายเคยเบ่งบานชูดอกลมหยอกล้อ ผึ้งพนอรุมเร้าทุกเช้าสายดอมดมกลิ่นทั่วร่างสรรพางค์กายแล้วลับหายเหินห่างเหมือนอย่างเคยปล่อยลั่นทมเศร้าสร้อยละห้อยหาหลายเวลานานเนิ่นคล้ายเมินเฉยผึ้งมิคืนย้อนมาสักคราเลยมีเพียงลมรำเพยดั่งเผยนัยว่าเขาคงมิคืนมาชื่นแก้มผ่านคืนแรมวันลับกับสมัยเฝ้าคิดถึงภุมรามีค่าใด??เขาจากไกลหายสิ้นมิยินยล ความหอมหวานหมดแล้วมิแคล้วหมองคือครรลองแห่งธรรมตอกย้ำผลถ้วนทุกสิ่งแปรเปลี่ยนและเวียนวนมิว่าคนฤๅผึ้ง..คือหนึ่งการณ์ลั่นทมเอยดอกหล่นเกลื่อนบนพื้นยามค่ำคืนแสนเศร้าเกินเล่าขานลมรำเพ
4270
8
4
หน้าส่วนตัว
