แขม่วแมน
เงาไม้ทอด เป็นร่ม ให้นั่งพัก
นั่งเอนหลัง พิงพนัก ปล่อยความคิด
เฝ้าคิดถึง เหตุการณ์ ในชีวิต
ผ่านไปนิด เริ่มวันใหม่ ไวเกินทัน
มองดูคน เดินผ่านไป ใจเหงาลึก
ปล่อยอารมณ์ ปล่อยให้นึก ตามความฝัน
ใจมันหวน คิดถึง คืนและวัน
ที่แปรผัน จากเพื่อนมา สู่เมืองกรุง
เดินเหงาเหงา มีแค่เงา ตามห่างห่าง
เดินมาตาม ความฝัน ที่หวังมุ่ง
ทำไมน้อ หวังเจริญ ต้องมากรุง
ถ้าออกทุ่ง จะไม่รุ่ง หรืออย่างไร
คนเดินไป ไหล่ชนไหล่ ไม่ขอโทษ
แต่ละคน หน้าเหมือนโกรธ แต่ปางไหน
แต่ละคน ไหลลื่น เป็นคลื่นไป
หยุดไม่ได้ คนหลัง ดันเข้ามา
ทุกชีวิต แก่งแย่ง และแข่งขัน
การแบ่งปัน เป็นสิ่งยาก จะค้นหา
มองทางไหน มีบ้างมั้ย
1093
2
0
หน้าส่วนตัว
