นกตะวัน
ผ่านห้องใหญ่ใต้เงาเสาตั้งเด่น
ฉันทันเห็นบันทึกปกสึกหรอ
กระดาษย่นปนยับหยิบจับรอ
ใครคงท้อทิ้งเจ้าหน้าเศร้าจัง
เปิดออกอ่านผ่านไปให้รันทด
ใจจ่อจดแล้วจ้องมองหน้าหลัง
ใยว่างเปล่าเหงาจริงสิ่งเขียนยัง
ไม่อาจรั้งรอใครให้มาเจอ
รีบเขียนไปใจความวาบหวามนัก
หากมีรักอย่ารอง้อเขาเสมอ
เกิดเป็นหญิงจึงจังนั่งละเมอ
อาจคอยเก้อกอดอกถูกชกใจ
แล้วเซ็นไว้ให้เห็นเน้นสีฟ้า
ป.ล.ว่าวันหน้าจะมาใหม่
อยากอ่านต่อขอเธอเขียนอีกไซ้
เพราะหัวใจเจ้ากรรมทำฉันรอ
แด่ คุณ Completely
เจ้าของบทกวี การรอคอยของบันทึกเล่มเก่า
9 เมษายน 2547
664
4
0
หน้าส่วนตัว
