๏ ไม่มีที่มีทางปลูกสร้างบ้าน ไม่มีงานเงินตราให้อาศัย ไม่มีญาติปราศมิตรคิดห่วงใย ไม่มีใครคอยเอื้ออุ่นเจือจาน จึงซอกซอนร่อนเร่เที่ยวเกะกะ คุ้ยขยะขยุ้มคว้าเศษอาหาร ทั่วท้องหิวกิ่วแสบแทบปลิดปราณ ใต้สะพานพักผ่อนนอนระทม เพราะพลาดพลั้งสังคมถึงจมปลัก เพราะไร้หลักหลงผิดชีวิตขม เพราะเวรกรรมนำไปให้จ่อมจม เพราะพลาดล้มหรือไรถึงได้เป็น นี่หรือภาพฉาบเมืองที่เรืองรุ่ง ถึงจะปรุงปิดไว้มิให้เห็น ฉากชีวิตวิจิตรล้ำมีลำเค็ญ เป็นประเด็นคอยถาม.......ความพัฒนา? ๚ ๛
750
4
0
หน้าส่วนตัว
