บุญนำ
จากข้าวแดงมาเป็นข้าวขาว
ผ่านมาราวสิบปีเป็นข้าวเหนียว
เหมือนสัมพันธ์ฉันและเธอละเมอเชียว
หน้าซีดเซียวหากห่างไกลใฝ่พะวง...
ข้าวเหนียวปั้นคำเล็กเล็กที่เธอป้อน
ใจอาวรณ์ห่วงหาละเมอหลง
หากได้อยู่ชิดไกล้คงไม่ปลง
ชีพก็คงสดชื่นรื่นเริงใจ...
ยิ่งได้เนื้อหวานเค็มแกล้มด้วยแล้ว
ให้ผ่องแผ้วอร่อยปากเป็นหนักหนา
เหมือนกับเธอได้อยู่คู่พี่ยา
แล้วจะมาแลกอะไรก็ไม่ยอม...
วันและคืนผ่านไปก็ผันเปลี่ยน
มันก็เลี่ยนเกิดได้อย่างไรหนา
ชะตาชีวิตของเธอฉันไม่นำพา
นคราอกแตกแยกจากกัน...
สักวันหนึ่งหากมีโอกาสอีก
จะรีบปลีกวิเวกรีบมาหา
ไม่ให้น้องต้องโศกเศร้าโศกา
พี่จะมาปลอบขวัญหายคันใจ...
868
0
0
หน้าส่วนตัว
