เสียงไก่ขันระชั้นถี่ราตรีสาง ดาวเคยพร่างต่างพรากจากเวหน ดั่งรักห่างจางใจใครบางคน จำฝืนทนทุกทางอย่างลำเค็ญ มองภูผาหน้าบ้านผ่านสายหมอก หนาวทุกซอกอณูใจไร้ใครเห็น กว่าตะวันผันผายให้คลายเย็น ต้องหลบเร้นซุกร่างอ้างว้างใจ แต่ละคืนขืนตากว่าจะหลับ เฝ้านอนนับดาราทั่วฟ้าใส น้ำตาหลั่งพรั่งพรูเพราะผู้ใด เหตุไฉนใจดำทำได้ลง ไปเถิดไปไม่ต้องมามองฉัน หยุดใฝ่ฝันหยุดใจเคยไหลหลง ฟ้าวันใหม่ใจฉันต้องมั่นคง ขอสาบส่งผู้ชายคนหลายใจ แววอักษรา ๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๒
1446
18
0
หน้าส่วนตัว
