แล้วซุกกาย หลับตา ใต้ผ้าห่ม แต่ไม่อาจ ป้องคม ของลมหนาว สะดุ้งตื่น ลืมตา มองฟ้าพราว หลบแสงดาว สาดส่อง ร่องหลังคา เช็ดน้ำใส เจิ่งนอง ทั้งสองแก้ม ในคืนแรม ร้อยดาว ประดับฟ้า ยังคงนั่ง นับวัน นับเวลา ให้ลูกมา หาแม่ แม้สักครั้ง มือซีดเซียว เหี่ยวชรา ตามอายุ เหมือนดังเรือ ผุผุ ที่ใกล้ฝั่ง ที่โดดเดี่ยว ลอยลำ ตามลำพัง ที่เรี่ยวแรง กำลัง เริ่มโรยรา นาฬิกา เรือนเก่า ที่เสาบ้าน ใกล้หมดลาน ฟันเฟือง เริ่มเชื่องช้า ใบไม้ร่วง ใบลง ตลอดมา ใกล้เวลา ใบสุดท้าย จะวายแล้ว
1005
5
0
หน้าส่วนตัว
