กวี ซีม่า
เปิดตำนานดอกหญ้าในป่ากว้าง
ทนอยู่อย่างอัตคัดสาหัสแสน
ไม่มีหญ้าดอกใดไม่ขาดแคลน
ทุกข์แร้นแค้นลำเค็ญเป็นสันดาน
พลิกแผ่นดินพลิกฟ้ามากี่หน
เปลี่ยนผู้คนไปมาล้วนหน้าด้าน
นำดอกหญ้ามาอ้างสร้างตำนาน
แล้วปิดบ้านร่วมวงโกงไพบูลย์
จึงดอกหญ้าทั้งผองต้องอับเฉา
กี่ดอกแล้วดอกเล่าเจ้าเสื่อมสูญ
แม้นร่ำร้องเรียกหาโหยอาดูร
เป็นแค่กูณฑ์ร้อนเร่าเผาไหม้ฟาง
ตำนานของดอกหญ้าว้าเหว่ยิ่ง
ฝืนพักพิงเดียวดายในป่ากว้าง
อยู่เพื่อคงชีวิตพบทิศทาง
คอยผู้สร้างดอกหญ้ามาเยือนไพร
ปิดตำนานหม่นหมองของดอกหญ้า
แล้วต้อนรับดอกฟ้าผู้มาใหม่
กลิ่นหอมหวนชวนดมสาสมใจ
ก่อนถูกเด็ดเสียบไว้บนปลายปืน
1678
4
0
หน้าส่วนตัว
