ตื่นมาก็เจอแต่ความว่างเปล่า ความโศกเศร้าไม่จางหาย อยู่คนเดียวแสนเดียวดาย นอนหลับฝันไม่เจอใครสักคน เหนื่อยล้าบนเส้นทางที่เจอ อ้างว้างเสมอ เมื่อใจสับสน มองรอบกายแสนเดียวดายมืดมน ไร้ร้างว่างเปล่าผู้คนเข้าใจ มองดูฟ้า ฟ้าก็ช่างจะเงียบเหงา ฟ้าคงเศร้าที่ไม่รู้ว่าดาวไปไหน สงสารตัวเอง ก็สงสาร แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะขนาดฟ้าที่กว้างใหญ่ ยังไร้คนเหลียวแล ส่วนฉันเป็นแค่คนธรรมดา ที่ดูไร้ค่า ไม่มีใครแยแส คงปล่อยให้ชีวิตดำเนินต่อไปไม่ยอมแพ้ สักวันคงมีใครเต็มใจมาดูแล ใส่ใจ
840
17
0
หน้าส่วนตัว
