คนลานเทวา
.
๑.
ฝากถ้อยชื่นรื่นแผ่ กระแสสาย
ท่ามลมชายโชยเห่ เสน่หา
ความคิดถึงตรึงบท พจนา
มอบแด่กาลเวลา ที่ห่างไกล
จากทุกทุกความรัก อันถักทอ
ปรารถนาเติมต่อ ความอ่อนไหว
ฝากงดงามแห่งฝัน จากวันวัย
แทนหัวใจร่ายพา บรรดาคำ
ฝากสายลมผ่านล่วง ทุกห่วงหา
แผ่วแผ่วครวญหวนพา ใจดื่มด่ำ
ก่อนจะเลือนจากคล้อย ถ้อยลำนำ
หวังใจจำ นัยบทอันจดจาร
๒.
แต่เหมือนเราต่างหน คนละฟาก
ปล่อยความคิดถึงล่องฝาก สายลมผ่าน
กอดความเหงาเฝ้ารอ รักเบ่งบาน
คงได้มาพบพาน กันอีกครั้ง
หากแต่ค่ำคืนนี้ ที่เปลี่ยวเหงา
ความเหินห่างเคลื่อนเงา เข้าโถมถั่ง
เลือนบางสิ่งที่เห็น เป็นจริงจัง
จบทุกสิ่งนิรันดร์ ในปวดร้าว
.........
1473
2
0
หน้าส่วนตัว
