สายฝนที่ตกลงมาจากฟากฟ้า เหล่านกกาบินเริงร่า ท่ามกลางสายฝน ได้แต่คิดตอนนี้เขาอยู่ไหน ทำไมไม่มีใครห่วงใยเราสักคน จึงปล่อยให้ฉันสับสน วุ่นวนอย่างเหงาใจ สายฝนยังตกมาอย่างต่อเนื่อง ตัวฉันนี้ยังขุ่นเคือง หม่นไหม้ เศร้า ระทม มันตรอมตรม ยิ่งกว่าใคร ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ ฝนหยุดตก แล้วฟ้าจะใสอีกที ฝนยิ่งตก ยิ่งปวดร้าว เหงาในจิต ใจครุ่นคิดว่า ทำไมเขาถึงหนี ยิ่งวิ่งตาม ยิ่งอ่อนล้า หมดแรงเรียกหา ความรักที่แสนดี ได้แต่ร้องไห้ทุกวินาที เพื่อลบความทุกข์ที่มีในใจ
720
2
0
หน้าส่วนตัว
