เกิดเป็นคนแต่ไยหัวใจทาก เฝ้ากาฝากเสาะแสวงแหล่งโภคผล หรือสังคมของเราเข้าตาจน จึงแต่งกลกาฝากทากเหลือบไร หวังจะไปไต่สูงมุ่งภูผา เพียงเดินช้าใจท้อรอไม่ไหว จึงแปลงร่างพรางตัวเปลี่ยนหัวใจ เกาะขาคนหัวใครไต่ตะบึง รู้บ้างไหมคืนวันพระจันทร์โศก เห็นร้อนโกรกกรีดกราดโลกขาดผึง กลิ่นอายพิษแผ่ไปไพรรำพึง น้ำตาเดือนจะเตือนตรึงถึงผู้ใด ก็ไปเถิดหากไต่แล้วใจสุข ไปวางทุกข์ธารกลีให้ปรี่ไหล จะปัดแข้งแกล้งขัดเชิญปัดไป เธอเพียงผู้เหยียบบันไดมิใช่ดาว
981
7
0
หน้าส่วนตัว
