พอ
ความทุกข์เศร้าร้าวแสนแดนมนุษย์
คอยยื้อยุดย้อนย้ำสำนึกข้า
หวังเปลี่ยนโลกให้งามพรั่งดั่งเดิมมา
ทางเบื้องหน้ายากคดเคี้ยวและเดียวดาย
มวลหมู่ดาวพราวนภาทั่วฟ้าเอ๋ย
แน่ละเหวยสุดท้ายแตกแหลกสลาย
แม้กระนั้นคงคร่ำเคร่งเปล่งประกาย
ทอแสงฉายในคืนค่ำเพื่อนำทาง
เหนื่อยไหมดาวคราวค่ำดำสนิท
ยามอาทิตย์ใครคิดถึงเจ้าบ้าง
ยามเดือนดับกลับหมายเจ้าส่องเลาราง
ผู้คงมั่นเส้นทางนี้กี่ราย
อันสะพานผ่านพ้นคนก็ผิน
กระไดปีนขึ้นข้ามสิ้นความหมาย
เรือจ้างแจวถึงฝั่งยังดูดาย
ไข้สร่างหายมดหมอถูกเมินเมา
เฉกแผ่นหลังองค์พระปฏิมา
ทองจะปิดทั่วกายาโดยใครเล่า
ข้าจักเสริมเติมเต็มแท้แม้เป็นเงา
ธุลีเถ้าปูนปั้นพระองค์ปฏิมา
เป็นเส้นทางโดดเด
1762
0
0
หน้าส่วนตัว
