แขม่วแมน
ตื่นขึ้นมามองฟ้าเริ่มซาฝน คิดถึงคนหนึ่งคนที่ไกลห่าง
ฝนเริ่มซาแต่น้ำตายังไม่จาง ลุกขึ้นล้างคราบน้ำตาผ้าปูนอน
วันทั้งวันเฝ้าแต่คิดเฝ้าแต่พร่ำ คิดจนช้ำจนชอกจนจิตหลอน
เอาแต่ร้องไม่ยอมกินไม่ยอมนอน อกสะท้อนเอาแต่ร่ำเอาแต่ครวญ
อยู่ในบ้านเหมือนอยู่ในกรงขัง หมดความหวังเอาแต่เศร้าเหงาล้วนล้วน
ปวดหัวใจเดินไปซัดเซซวน หัวอกรวนรวดร้าวทุกเช้าเย็น
พระอาทิตย์ตกแล้วกลับสู่มืด กลับสู่ความเย็นชืดที่มองไม่เห็น
ยังไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ฉันเป็น แสนลำเค็ญอยู่แดนเหงาเศร้าฤทัย
ในเรือนจำแบ่งกั้นเป็นฝั่งแดน ยากสุดแสนสาหัสเกิ
หน้าส่วนตัว
870
0
0
