แก้วประภัสสร
เหนื่อยล้ากลุ้มรุมแทบไม่อยากก้าว
ดวงใจร้าวเริ่มริบหรี่ไม่มีแสง
ในยามนี้หม่นหมองไร้เรี่ยวแรง
เหมือนแห้งแล้งไร้น้ำชุ่มฉ่ำใจ
ความทรงจำแม้เวลาจะผันผ่าน
ความร้าวรานบางครั้งยังย้ำให้
คิดถึงพ่อผู้จากพรากเราไป
ไม่อยากเศร้าหรอกนะใจใยดื้อจัง
รู้ถึงความงดงามของวันรุ่ง
คอยผดุงตัวเราก้าวอีกครั้ง
ได้สัมผัสสิ่งที่ดีมีพลัง
เบื่อจะหลั่งน้ำตาล้าร่างกาย
ในห้องแห่งความทรงจำของคนเรา
เก็บเรื่องราวต่างต่างมีมากหลาย
ถ้าเราล้มเท่ากับว่าเราปราชัย
ลุกขึ้นใหม่เหนื่อยเพียงใดจะสู้มัน
เคยลิ้มรสความเจ็บปวดช่างรวดร้าว
คงถึงคราวสยายปีกบินสู่ฝัน
ทิ้งความเศร้าหดหู่ลุกสู้พลัน
แม้ไม่มีพ่อฉันอยู่เคียง
1503
29
0
หน้าส่วนตัว
