เพราะเธอเป็นต้นไม้...แข็งแกร่ง ฉันเป็นลมโรยแรง...อ่อนล้า เป็นฝนหลงฤดูกาลผ่านมา เพียงพัดพาความชื่นใจให้ชั่วคราว เพราะเธอเป็นภูผาสูงใหญ่ ยืนหยัดคงร่างไว้ไม่เหน็บหนาว ส่วนฉันเป็นเพียงกรวดทรายมิใช่ดาว จึงรู้เจ็บปวดร้าว...และเศร้าเป็น เพราะดอกหญ้าอย่างฉันมันไร้ค่า ต่ำต้อยกว่าสิ่งใดเธอไม่เห็น จึงเหยียบย่ำซ้ำหยามอย่างหยาบเย็น ให้ราญแหลกแตกเป็น...ธุลีดิน
1139
3
0
หน้าส่วนตัว
