เป็นช่องว่างของคนต่างชนชั้น เหมือนฟ้ากั้นให้เราสองต้องมองผ่าน ทั้งที่รักปักใจหลายประการ ต้องมีอันขัดข้องของครอบครัว ไม่มีทางบ้างหรือนี่ที่พี่หวัง จึงมานั่งหายใจทิ้งที่ป่าถั่ว เพราะรักเจ้าเอากายามาพันพัว เริ่มปวดหัวแล้วน้องต้องอดทน จะบากบั่นไม่หวั่นแม้นงานหนัก ทำเพื่อรักยากแท้แม้เปียกฝน ทำไงได้เมื่อพี่นี้มันจน จึงทุกข์ทนวนเวียนมาเขียนกลอน อยากจะเหงานอนหนาวอยู่ในห้อง น้ำตานองท่วมท้นจนเปียกหมอน โอ้ที่รักกานดาไม่มามอง เรื่องเราสองคงเป็นเช่นตำนาน
1192
8
0
หน้าส่วนตัว
