ตะวัน
ฟ้ากว้าง...
หญ้าไล้ฝนคนไร้ทางอยู่กลางป่า
หนึ่งกระบี่สิ้นแสงแรงศรัทธา
หนึ่งจอมยุทธเหม่อสุดฟ้าสุดล้ารอน
กระบี่ไกว...
จิตใจไหวไร้ชีวีกระบี่อ่อน
เสียงสายน้ำความเงียบเหงาเฝ้าเว้าวอน
ทุกอารมณ์ล้มตัวนอนเกลือกก้อนดิน
ผนึกลมปราณ...
กลับผิดแผกแตกซ่านไม่สุดสิ้น
ใครกันเล่าจะเข้าใจในเสียงพิณ
ที่บรรเลงเพลงโศกศิลป์อยู่ตอนนี้
ทุกจอกสุรา...
มีรสชาติของน้ำตามาแทนที่
มือกระบี่อันดับหนึ่งแห่งปฐพี
รู้จักแล้ววันนี้ที่อ่อนแอ
ยิ่งสูงยิ่งหนาว...
ดุจคมมีดกรีดกร้าวร้าวบาดแผล
ไม่มีผู้ใด - เข้าใจลึกซึ้ง - เป็นหนึ่งมิตรแท้
ไม่มีแม้หนึ่งศัตรูผู้รู้ใจ
แม้เหยียบหิมะไร้รอย....
มิอาจข้ามความเ
2044
5
0
หน้าส่วนตัว
