ลืมตาฟื้นตื่นขึ้นในห้องเก่า ห้องคนเหงาที่เคียงเงาความอ่อนล้า เช้าวันใหม่ไม่สดใสใจทรมา อาการฟ้องส่งมาตาพร่าพราย สะบัดหน้าลูบตาไปถ้วนทั่ว แล้วดันตัวลุกขึ้นอย่างง่ายง่าย ไม่ทันพ้นยืนไม่สุดสะดุดกาย ทรุดหัวทิ่มลงง่ายง่ายคล้ายตอนยืน ลองบีบแขนบีบขาที่ชาอยู่ หลับตาครู่ดูอาการไม่กล้าฝืน กลัวจะร่วงลงร่างล่างพังคลืน หรือว่าเรายังไม่ตื่นจากนิทรา ค่อยค่อยลืมตาช้ากว่าคราแรก ยิ่งดูแปลกห้องของเราที่ตรงหน้า กำลังหมุนรอบตัวปาดไปมา ซ้ายและขวาพาให้จะอาเจียน