...ถึงวันที่ต้องมาจากกัน

สายลมหนาว & หิมะขาว

จะมีซักกี่คนที่เผื่อใจไว้ถึงวันที่ต้องมาจากลา
ความรักสุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
นานเท่าไหร่ที่เวลาจะช่วยรักษา
ให้ฉันคนนี้ได้มีชีวิตใหม่ขึ้นมา
 
ไม่เคยคิดว่าเราจะต้องมาจากกัน
เพียงแค่คิดถึงที่ไรใจฉันก็สั่น
อาจจะมีสักวัน
ต้องจากกัน
ไม่อาจลืมเธอได้เลย ว่าในชีวิตช่วงหนึ่ง
เธอผู้ทำให้ฉันมีวันเวลาที่หวานซึ้ง 
นานเท่าไหร่เธอยังคงเป็นที่หนึ่ง
ที่ฉันเฝ้าแต่คิดถึง
.........เพียงเธอผู้เดียว.........
...สายลมหนาว


ความรักของชั้นมันเริ่มในวันที่ท้องฟ้าสดใส
แต่สุดท้ายกลับจบลงในวันที่คืนหม่นหมอง
เมื่อหัวใจของสองคนไม่อาจประคอง
ความรักของเราสองจึงจบลงด้วยน้ำตา
สายลมพัดผ่านในคืนวันที่อ่อนไหว
ชั้นถอนหายใจหลงคิดว่าเป็นเสียงเธอที่เรียกหา
ยังหันหลังไปมองยามเห็นคนเดินผ่านไปมา
ด้วยยังหวังว่าจะมีเงาเธอให้อิงแอบแนบเคียง
ไม่เคยโทษว่าใครคือคนผิด
ไม่เคยคิดต่อว่าเธอในวันคืนที่หม่นหมอง
ไม่เคยโกรธแม้ยามที่ต้องน้ำตานอง
ไม่เคยแม้จะลอง....ลืมเธอที่เคยรักกัน
เดินเดียวดายบนถนนเส้นทางที่เปล่าเปลี่ยว
แม้เหลือเพียงคนเดียวในคืนที่เงียบเหงา
หากอ่อนล้าจะกอดตัวเอง...แล้วปลอบใจเบา ๆ
จะไม่เศร้าแม้ความรักของชั้นจะจบลง
...หิมะขาวโปรย