จุดเทียนกลางสายฝน

สุสานสีน้ำฟ้า

 
ฝนกระหน่ำฟ้ามืดมัวสลัวทาง
คนอ้างว้างยังเหินห่างเส้นทางฝัน 
เพียงได้แต่หวังไว้ว่าสักวัน 
จะสานฝันให้สำเร็จดังใจหวัง 
ฝนชื่นฉ่ำกระหน่ำมาพาเหน็บหนาว 
เส้นทางร้าวเพราะไร้รักไร้พลัง 
ยังต้องฝ่าค่ำฝนอย่างไร้หวัง 
ไม่เคยยั้งแม้ยากเย็นเข็นแค่ไหน 
ทางมืดมนมองไม่เห็นเส้นทางไป 
ไร้แสงไฟส่องทางในใจฉัน 
ฝ่าป่าเขาน้ำหลากที่สูงชัน 
ยังสานฝันต่อไปไม่เคยท้อ 
ฝนกระหน่ำฟ้าครำรามช่างน่ากลัว 
ทางสลัวมมองไม่เห็นยังไม่รอ 
บอกตัวเองว่าจงก้าวอย่าย่อท้อ 
จะไม่ขอฟากฟ้าให้ปราณี 
แบมือออกมีเทียนไขอยู่เล่มหนึ่ง 
เป็นที่พึ่งของค่ำนี้แห่งราตรี 
พยายามจุดไฟให้แสงสี 
แรงที่มีทุ่มแทจนหมดใจ 
ทนต่อให้ทำเท่าไหร่ก็อดทน 
แม้สายฝนจะกระหน่ำห้ามแสงไฟ 
มีหนึ่งเดียวแห่งความหวังคือเทียนไข 
เพื่อแสงไฟแห่งประกายของวันใหม่ 
จุดเท่าไหร่ก็หวังและอดทน 
ไม่เป็นผลเพราะเป็นไปไม่ได้ 
เหมือนดังเธอที่เดินจากฉันไป 
เหมือนจุดไฟให้เทียนไขกลางสายฝน 
ต่อให้ช้ำเท่าไหร่ก็ทนไป 
ผลที่ได้สุดท้ายกก็มืดมน 
เพราะว่าฉันจุดเทียนกลางสายฝน 
ต่อให้ทนเท่าไหร่ก็เป็นไปไม่ได้...(หรอกเธอจ๋า)