โศกันต์ ณ บรรพต (เพราะคำปดของชาย)

กุหลาบน้ำตา

คราวนี้เราขอเสนอบทประพันธ์เป็น วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
            โศกันต์ ณ บรรพตนิเวศ           ชลเขต ณ แดนไกล
ชอกช้ำ ณ ดวงอภิสมัย                            ชยลั่นสนั่นพฤกษ์
            เริ่มรัก ณ ชายชยสถาน              อภิมาน ณ ยามดึก
เริงรื่นสิปานอุรจะนึก                              นยรักมิเสื่อมคลาย
            เชื่อคำ ณ ชายวจนพูด                พิจะสูจน์ก็ง่ายดาย
หลงเชื่อ ณ สัจจ์สิอุรผาย                          ผิวผ่องก็พรายพรรณ
            หลงเล่ห์ ณ กลกลประเภท           กลเขตคณานันต์
เล่ห์หลอน ณ ดวงอุรมิผัน                        อุรเคลื่อนสิคล้อยตาม
            ปุจฉา ณ การณ์อุปทเหตุ              นิรเทศสิไถ่ถาม
เหตุร้ายสิกลายนย ฤ งาม                         ฤจะผิดสิเพี้ยนองก์
            คิดจาก ณ ชายกยสิไป                หฤทัย ฤ ใหลหลง
กิจหมายสิซื่ออุรสิตรง                              นิรราศ ฤ บรรเลง
            ใจรัก ฤ ใจอุรสิเจ็บ                     กิจเหน็บ ฤ ข่มเหง
ใจชาย ฤ จิตอุรสิเกรง                             อุรเศร้า ฤ โศกตรม
             หมายครอง ณ จิตตทวิสอง           สิจะครอง ฤ สุขสม
ต้องทน ณ ทุกข์อุรระทม                           นยเนตร ฤ ไหลคลอ
             หมายร่วม ณ เพศพศอรมณ์       มิจะสม ฤ ไหมหนอ
หรือรัก ณ ร่างกยจะรอ                            อุรร่ำ ฤ คร่ำครวญ