วันนี้ ได้แต่จมดิ่งในความครึกโครม อดกลั้นกับความร้าวใจที่ถาโถม ปลอบประโลมตัวเองให้ทนไป สะกดกลั้นน้ำตา แม้ถวิลหาเขาสักเท่าไหร่ ฝืนทนอยู่ทำหน้าที่ต่อต่อไป ไม่นานหรอกที่หัวใจกลับมาดี ในโลกที่เสียงดังวุ่นวาย มีเพียงใจที่หนวกบอดดวงนี้ ไม่รับรู้ ไม่รับรส ไม่รักดี เจ็บจนชาทุกนาทีทุกวันไป ไยต้องร่ำร้อง เรียกร้อง ก็คงต้องถูกหยามว่าไม่เอาไหน เมื่อไม่รัก ต้องยอมรับ ต้องทำใจ ปิดตัวเอง เพื่อเริ่มรักใหม่ ในสักวัน