รินน้ำตาใต้แสงดาว อธิฐานกับลมหนาวที่พัดผ่าน อยากให้เวลาแห่งความปวดร้าวยาวนาน ช่วยพาคนที่ใจต้องการกลับมาที ความเหงามันทำร้ายฉัน... กับทุกๆคืนวันที่ทนอยู่ เธอไม่เคยเหลียวแลไม่รับรู้ ถึงความรู้สึกที่มีอยู่ในหัวใจ หากเธอจะเหลียวแลกันบ้าง... อย่าปล่อยให้ฉันอ้างว้างหวั่นไหว กลับมาเถอะนะ...มาดูแลหัวใจ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไปนะคนดี ในทุกๆวันที่ไกลห่าง... อยากให้รับรู้บ้างถึงหัวใจใครคนนี้ มันช่างเหงา...เหว่หว้าสิ้นดี กับทุกๆนาที่ที่ไม่มีเธอ(เคียงข้างกาย)
29 มกราคม 2550 19:23 น. - comment id 650500
แต่งเพราะจังค่ะ มองท้องฟ้าที่แสนว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของเธอตรงนั้น ความรู้สึกของฉันเงียบงัน ไม่มีแม้พระจันทร์ที่คอยส่องทาง เดินไปบนถนนความมืดมน เพียงเพื่อให้พ้นผ่านความหวั่นไหว แต่สุดท้ายต้องกลับมาตายรังที่หัวใจ กอดหัวใจตัวเองน้ำตาไหลริน
30 มกราคม 2550 14:15 น. - comment id 650733
ค่ะ..ปกติแล้วเป็นคนที่ชอบอ่านกลอนค่ะแล้วพอได้มาอ่านกลอนบทนี้แล้ว รู้สึกว่าเพราะนะคะใช้คำเชื่อมกันได้ดี ไม่มีสดุดทำให้คนที่อ่านมีอารมณ์คล้อยตามเข้าถึงเนื้อหาที่ผู้แต่งแต่งออกมาได้อย่างลึกซึ้ง(นี่ขนาดอ่านยังไม่จบนะเนี้ย..งิงิ)โดยส่วนตัวแล้วชอบค่ะถือว่าแต่งใช้ได้ทีเดียว