ท้องฟ้าหมองหม่น หัวใจฉันสับสนและเงียบเหงา ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้น เบา-เบา อ่อนล้าลงทุกคราว กำลังใจ เหนื่อยล้าแล้วกับการรอคอย ดูมันคล้ายเลื่อนลอยไร้จุดหมาย จากที่เคยมีความหวังมามากมาย แต่วันนี้เริ่มจางหายลงทุกที จะต้องรออีกนานสักแค่ไหน เทอจะกลับมาอยู่ใกล้ที่ตรงนี้ อีกกี่วันสักกี่เดือนหรือกี่ปี ไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างนี้....มันเหงาใจ เม้นกันด้วยน้า
27 มกราคม 2550 21:51 น. - comment id 650060
ความอาลัย..อาวรณ์..สอนเราว่า คอยอีกหน่อย..เถิดหนา..อย่าโศกศัลย์ การรอคอย..อาจขื่นขม..ตรมชีวัน แต่ว่ามัน..มีค่า..อย่างเลิศเลอ คอยและคอย..ต่อไป..ไม่เคยหวั่น คนอย่างฉัน..คอยอะไร..ได้เสมอ คอยเพื่อมอบ..ความจริงใจ..ให้กับเธอ และคอยเพ้อ..รับสิ่ง..ที่จริงใจ..
27 มกราคม 2550 22:02 น. - comment id 650070
รู้ว่าเจ็บที่ต้องรอช่างท้อนัก รอให้รักเขาและเธอเจอปัญหา รอให้เธอทิ้งเขาร้าวอุรา รอเขามาคืนดีที่สำคัญ
28 มกราคม 2550 11:16 น. - comment id 650130
ก็ไม่ต้องรอสิค่ะ
28 มกราคม 2550 20:50 น. - comment id 650217
เจ็บปวดเพราะการรอก็ยอมเจ็บ หัวใจเก็บเธอไว้ไม่เลือนหาย ทุกวันคอยคนดีมิเสื่อมคลาย จะยอมตายทรมานกับการรอ...