คิดได้แล้ว......ชีวิตเป็นเช่นนี้เอง..

วิภาวดี

ชีวิตเรา..เศร้าเพียงใด..ใครรู้บ้าง
มิอาจอ้าง..เอ่ยบอกใคร..ให้หมองหมาง
ช่างเปลี่ยวเหงา..เดินโดดเดี่ยว..เปลี่ยวตามทาง
อยากบอกบ้าง..หัวใจเรา..เศร้าจริงจริง
มีเพียงเธอ..ผู้เดียว..ที่เป็นห่วง
วันคืนล่วง..ผันเวียน..เปลี่ยนกี่หน
ฉันทุกข์ท้อ..เดียวดาย..ในกมล
เธอดั่งฝน..โปรยปราย..ให้ฉ่ำทรวง...
มาบัดนี้..แม้ไมตรี..ไม่มีเหลือ
ไฟมอดเชื้อ..ดับสิ้น..ถวิลหา
ความรักจึง..มอดมลาย..ในพริบตา
เธอร้างลา..จากไป..ไม่หันมอง...
ถึงวันนี้..ยังคงเศร้า..เหงาจิตยิ่ง
ไร้อุ่นอิง..คอยซบ..ประกบขวัญ
วันคืนล่วง..ผันผ่าน..ไปตามกาล
ยังสะท้าน..หนาวเหน็บ..เจ็บในทรวง...
เหม่อมองฟ้า..เห็นนางนวล..ชวนถวิล
ยังโบยบิน..เป็นคู่คู่..อยู่เคียงสอง
แต่ตัวเรา..ยังไร้คู่..ที่หมายปอง
น้ำตานอง..เหว่ว้า..มานานปี...
ถึงวันนี้..ชีวิตฉัน..ต้องแกร่งขึ้น
เพื่อหยัดยืน..ต่อไป..ในโลกกว้าง
แม้เดียวดาย..ไร้ผู้ใด..เดินร่วมทาง
ขอก้าวย่าง..สู่จุดหมาย..ที่ปลายฟ้า...
อยากกู่ร้อง..ก้องฟ้า..มหาสมุทร
อยากยื้อยุ๊ด..กาลเวลา..ที่สับสน
อยากมีเธอ..ชิดใกล้..ในกมล
อยากหลุดพ้น..จากความเหงา..ที่เร้าใจ..
ไม่มีเธอ..ฉันได้รู้..ถึงชีวิต
ความถูกผิด..ความเดียวดาย..ความหวั่นไหว
สัจจธรรม..สำรวมไว้..ในจิตใจ
ไม่เห็นตาย..เลยใช่ไหม.." ไม่มีเธอ "... 
กุหลาบขาว :ประพันธ์:อนุเคราะห์