ความชอบธรรมที่จะคิดถึง
เสี้ยว
ที่ผ่านมา
ไม่เคยกล้าให้เธอรู้ว่าคิดถึง
เพราะเราเองก็ไม่มีอะไรลึกซึ้ง
เป็นเพียงใครคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกัน
เพราะรู้สึกว่าไม่มีสิทธิ
ที่จะคิดดึงเธอออกมาจากฝัน
บางทีอาจพอแล้วที่เพียงรู้จักกัน
ไม่ต้องเกินเลยกว่านั้นให้ลำบากใจ
พยายามบอกเป็นนัยอยู่หลายครั้ง
เพราะอยากรู้จังว่าเธอคิดแบบไหน
ได้แต่ซ่อนความอาทรไว้ภายใน
ไม่กล้าบอกออกไปว่าคิดถึงเธอ
จนวันหนึ่งฉันก็ได้พบ
ว่าความคิดถึงเรามาบรรจบ ใกล้กันเสมอ
วันนี้สินะที่ฉันคงกล้าบอกเธอ
ว่ายามที่ไม่ได้เจอ ฉันคิดถึงเธอเพียงไร
ฉันคงมีสิทธิเต็มเปี่ยมแล้วนะ
ที่จะบอกเธอว่าห่วงใยแค่ไหน
ความคิดถึงที่ฉันฝากแมลงตัวนั้นไป
โบยบินถึงเธอแล้วใช่ไหม ช่วยรับไว้ด้วยแล้วกัน