หมดเสียทีกับเยื่อใยให้เธอหยาม ออกมาปรามห้ามหัวใจอย่าถลำ เจ็บกี่ทีปวดกี่คราไม่เคยจำ ปล่อยเขาทำเหยียบย่ำใจจนเกินทน เรานั้นหรือแค่คนซื่อจนเกินเซ่อ ดูไม่ออกว่าตัวเธอไม่เคยสน เอาคำจริงเคล้าคำลวงมาเปปน ทะนงตนหลงว่าเธอก็มีใจ จึงทุ่มเทความรักให้ไม่มีเหลือ ทั้งยังเชื่อในตัวเธอไม่หวั่นไหว กว่าจะรู้ถึงความจริงก็สายไป มอบหัวใจให้ย่ำยีเสียจนพัง นับแต่นี้พอกันทีกับความรัก ร้าวรานนักจะไม่จำแล้วความหลัง ขอแอบมองจากไกลๆอย่างชิงชัง อยู่ประทังร่างไร้ใจกายซบดิน มือไขว่คว้าหาเสี้ยวใจที่หล่นหาย ตามหาดทรายเรี่ยสายลมและโขดหิน จากดอกหญ้าฟ้าสีครามสายธารริน รวมเศษใจอันขาดวิ่นเข้าด้วยกัน เป็นก้อนใจดวงใหม่ที่ไร้รัก แล้วหยุดพักจากเรื่องราวอันโศกศัลย์ รอวันใดเศษเสี้ยวใจสมานพลัน จะมีเพียงกันและกัน ฉัน-และหัวใจ (ที่ไร้เธอ)
20 ธันวาคม 2549 14:57 น. - comment id 638305
เหลือแค่เศษดวงใจ ของใครหนอ ที่ต้องรอแม้เจ็บปวดที่ทนฝืน ต้องหักห้ามดวงใจแม้กล่ำกลืน มิไหลลื่นเหมือนแต่ก่อนเศร้าใจจริง
20 ธันวาคม 2549 17:06 น. - comment id 638366
หัวใจฉัน ก็เป็นเพียง แก้วบางเบา เขาไม่เอา ก็ทุ่มทิ้ง ไปไกลตัว ไม่รักฉัน ยังทำร้าย อีกทูนหัว กลัวนะกลัว ใจคน ที่เคยรัก ------ม่ะเข้าเลยง่า......