ไม่รู้ทำไม... ร่าเริงแจ่มใสได้เฉพาะตอนกลางวัน ดูสนุก ยิ้ม หัวเราะ สุขสันต์ พูดคุย ฮา มัน กับทุกคน แต่รู้มั๊ย... ข้างในวุ่นวาย สับสน เพราะในใจมัวแต่คิดถึงคนบางคน ที่เงียบไป- ดูไม่สน- ดูเฉยชา ต้องคอยเก็บอาการไว้ ต่อหน้าใครๆต้องคอยยิ้มร่า พออยู่คนเดียวก็เหมือนเดิม...เหมือนทุกๆครา ตกกลางคืนน้ำตาก็พร่างพรู
21 พฤศจิกายน 2549 12:13 น. - comment id 629159
แสร้งยิ้ม....แต่นี่ยิ้มจริงนะคะ ...................ตัวอ้วน..........................
21 พฤศจิกายน 2549 12:20 น. - comment id 629165
อย่างงี้ต้องรีบหาคนมาเป็นเพื่อนครับ
21 พฤศจิกายน 2549 12:26 น. - comment id 629169
แวะมาทักทายครับ.. อย่ามัวเหงาอยุ่เลย..มีอะไรให้ทำตั้งเยอะ.. ลองดูนะครับ...
21 พฤศจิกายน 2549 12:26 น. - comment id 629171
เป็นอย่างที่คุณเป็นอยู่ จงยิ้มและมีความสนุกกับการหัวเราะ และจงเหงาพอประมาณอย่าฟุ่มเฟือย
21 พฤศจิกายน 2549 12:27 น. - comment id 629173
แบบนี้ต้องแพ้กลางคืนชัวร์ อิ อิ เอาน่า ..... คนเราก็ต้องมีเวลาที่อ่อนแอกันบ้างแหล่ะ แต่ว่า อ่อนแอแต่อย่าท้อถอยนะคะ สู้ สู้ วันพรุ่งนี้ยังมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เรายิ้มได้ เอาเป็นว่าถ้าทะเลใจว่างจะแวะมาคุยด้วยบ่อยบ่อยนะคะ จะได้ไม่เหงาไง๊
21 พฤศจิกายน 2549 13:19 น. - comment id 629231
ไม่รู้ทำไมต้องร้องไห้ ไม่รู้ทำไมใจต้องสั่น ไม่รู้ทำไมอะไรกัน ไม่รู้เธอมาเหยียบเท้าฉันทำไม ..................... ขอคนตัวผอมแจมด้วยน๊ะ หุหุ อืมมอาการที่ว่าเค้าเรียกว่า คนแพ้กลางคืนจ้า เนี่ยโรคประจำตัวเราเลยอ่ะ 55555+
21 พฤศจิกายน 2549 17:05 น. - comment id 629328