ดอกไม้งามหอมหวนชวนหลงไหล ทั้งกลีบใบแสนงดงามโลกสร้างสรรค์ บานสู้แดดสู้แรงลมทุกวี่วัน พาใจฉันล่องลอยกับความงาม คิดถึงเธอผู้จากไปไม่คืนกลับ เปรียบเหมือนกับดอกไม้ที่ในสวน จิตใจเธอช่างรวนเรเร่แปรปรวน ดั่งดอกไม้ถูกลมหวนแล้วหลุดปลิว ตอนแรกเจอดั่งดอกไม้เพิ่งผลิดอก ความรักงอกเงยงดงามสุขแสนหวาน เมื่อครั้นที่คบกันไปเริ่มจะนาน ที่ว่างามเริ่มจะโทรมไม่น่าชม ตัวเราคงเป็นดั่งเช่นผีเสื้อ เมื่อดอกไม้ปลิวไม่เหลือย่อมโหยหา ออกบินหาดอกไม้ใหม่ในพงพา เหมือนตัวข้าหารักใหม่ที่ยั่งยืน.... เนื่องจาก Popup ไม่ยอมขึ้นทำให้ตอบไม่ได้ ขอแสดงความขอบคุณ ท่านที่มาอ่านกลอนของผมด้วยนะครับ -มือใหม่หัดแต่ง- ขอขอบคุณท่าน คนบนเกาะ แม่มดใจร้าย เฌอมาลย์ (ขอบคุณสำหรับผีเสื้อและดอกไม้ด้วยคับ) กุหลาบขาว ^^
8 ตุลาคม 2549 13:02 น. - comment id 612851
ดอกไม้งาม ชวนหลงใหล ในความสวย รื่นระรวย ส่งกลิ่นหอม แมงตอมหา ประดับคู่ กับหมู่ไม้ ในพนา ย่อมมีค่า สมควรต้อง ปกป้องกัน เหมือนหญิงสาว พราวเสน่ห์ ชายเร่รัก รุมชมพักตร์ อยากจะต้อง ครองรักฝัน ต่างแย่งชิง หวังจะชม ดมดอกกัน ไม่นานวัน ดอกไม้ ก็โรยรา ผีเสื้อน้อย คงละห้อย เที่ยวหาคู่ หาพธู ยอดยาใจ ที่ไหนหนา ทั้งในเมือง ทั้งที่ออก นอกพารา อนิจจา หามาลี ไม่มีเลย สวัสดีครับนักกวีคนใหม่ หาที่ไหนไม่ได้ก็มาหาแลที่เกาะงันต๊ะ
8 ตุลาคม 2549 19:37 น. - comment id 612926
รักดอกไม้ แสนหอม อ้อนผีเสื้อ เหมือนเป็นเยื่อ หลงใหล ในความหวาน หมู่ภมร บินตอม ทุกวันวาน ลิ้มกลิ่นหวาน แล้วผ่าน ไม่เหลียวแล หากเธอเป็น ผีเสื้อ ที่เผื่อรัก อย่าพึ่งจัก ลิ้มหวาน ของดวงแข ดอกไม้น้อย คงเฉา เศร้าดวงแด เสียดายแท้ ความหวาน ที่จางไป
9 ตุลาคม 2549 00:17 น. - comment id 612968
ดอกไม้งาม..รวยระริน..ส่งกลิ่นหอม ภมรตอม..ดื่มลิ้ม..ชิมน้ำหวาน พออิ่มหนำ..พลันบินจาก..ไปชั่วกาล แสนสงสาร..เจ้าดอกไม้..ต้องดายเดียว ต้องตากแดด..ตากลม..ระทมโศก ผจญโชค..พายุร้าย..หัวใจเปลี่ยว ต้องแสงแดด..เผาไหม้..อยู่โดยเดียว ดอกใบเหี่ยว..ล่วงหล่น..บนพื้นดิน ดั่งรักแรก..แปลกใหม่..ใจเริ่มรัก สุดห้ามหัก..อาลัย..ให้ถวิล ไม่นานนัก..รักหมดหวาน..พลันโบยบิน ลืมหมดสิ้น..จากไปลับ..ไม่กลับมา..