น้ำตาปี...ยังไหลเอื่อย ลมเฉื่อยเฉื่อย พัดมาพาวาบหวาม ยืนมองน้ำ ไหลผ่านสะพานท่าข้าม มีคำถามมากมายผ่านสายน้ำ วันเวลาผ่านมาหายไปไหน ปล่อยให้ใจหลงไปในความช้ำ ปล่อยให้ใครคนนั้นมันกระทำ เจ็บซาก เจ็บซ้ำ ยังจำทน ไม่เคยลอง มองรอบข้าง ไม่เคยแคร์อะไรบ้างที่ข้ามพ้น ลืมไปเลยว่ามีคนปลีก อีกหลายคน ที่ท่วมท้นปรารถนา ศรัทธาเรา น้ำตาปี...ยังไหลหลาก เป็นฉากฉากมุมมองเป็นสองเท่า สวยจริงหนอ วิมารตอน สะทอ้นเงา ปล่อยให้ใจงี่เง่า....ทัศนา เพิ่งรู้เมื่อพลบค่ำ 5/10/06