เก้าอี้ไม้ข้างเตียง...ว่างเปล่า

เสี้ยว

เก้าอี้ไม้ตรงข้างๆเตียง
มีเธอนั่งเคียงไม่ห่างหาย
ร้องเพลงอุ่นๆ กล่อมให้หลับสบาย
เธอบอกให้ฉันพัก ผ่อนคลายกลางแสงจันทร์
เธอบอกว่าเรื่องร้ายจะผ่านไป
เพียงปลีกตัวให้ไกล บินไปในความฝัน
ติดปีกหัวใจเราสอง ประคองไปด้วยกัน
เกี่ยวเกาะพันผันสู่ฟ้า เยี่ยมหน้าดวงดาว
กุมมือกันและกันไว้
มุ่งหน้าสู่แดนแสนไกล จะไม่เหน็บหนาว
แสงกระพริบที่สาดส่องสุกสกาว
คือความอบอุ่นแห่งหมู่ดาวที่แพรวพราวกลางใจ
ปิดเปลืกตาพริ้มหลับสุขล้ำ
ความอบอุ่นแห่งถ้อยคำเธอขับขานไว้
ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องกลัวอีกต่อไป
เพราะเธอจะมาอยู่ชิดใกล้ ดูแลหัวใจกันและกัน
จะไม่มีคืนใดต้องอ้างว้าง
เพราะเธอจะมาอยู่เคียงข้าง ไม่แปรผัน
ปลูกร่างสร้างก่อความผูกพัน
หมู่ดาวทั้งหมดนั่น เป็นพยานให้ใช่ไหม
...
แต่..... เพียงแค่อย่าตื่นมาดูโลกนี้
เพียงขังสิ่งที่อยากมีในความหลับใหล
เพียงปล่อยโลกความจริงให้มันเป็นไป
เพียงในฝันที่เราจะล่องลอยไปยังแดนแห่งนั้น
ก็แค่อย่าลืมตาขึ้นมา
เพียงแค่อย่ารับรู้ว่ามันเป็นความฝัน
เพียงแค่ลืมๆไปว่าในความเป็นจริงนั้น
ในทุกคืนวัน เก้าอี้ไม้ตัวนั้น จะว่างเปล่าตลอดไป