กลับมายืนอยู่ที่เก่า... ตรงที่ความเงียบเหงา ทำให้ต้องหวั่นไหว.. เหยียบอยู่ตรงผืนดินเดิมแต่ไม่มีใคร ความอ้างว้างเปล่าไร้ ทับถมเข้ามา.. ในที่สุดก็ต้องรู้สึกแบบนี้.. ทั้งๆ ที่ทำทุกอย่างเท่าสองมือที่มีแต่ก็ไร้ค่า... กลับมาเป็นผู้หญิงคนเดิมที่มีเพียงน้ำตา.. เพื่อตอกย้ำให้รู้ว่า ความเจ็บปวดเป็นอย่างไร... ค่ำคืนนี้คงยาวนานนัก.. แล้วฉันเองจะหยุดพักได้อย่างไรไหว.. ในเมื่อหัวใจยังคงคิดถึงเธอที่จากไป... วนเวียนซ้ำซากในหัวใจ อย่างไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะลืมมัน...
10 กันยายน 2549 14:51 น. - comment id 604950
มองทางนี้ยังมีอีกหนึ่งคน ที่เปี่ยมล้นจริงใจให้เสมอ ทุกวันวารไม่เคยลืมปลื้มแต่เธอ หากพบเจอจะยืนยันฝันเป็นจริง มาปลอบแล้วนะอย่าเศร้านักเลย
10 กันยายน 2549 16:19 น. - comment id 604978
กลับมายืนอยู่ทีเก่า ซึ่งใช่จะมีความเงียบเหงาเข้ามาหา เพราะทุกวันนี้..ยังมีเราไม่สร้างซ่า และดีใจเหลือคณา ที่เพื่อนยังกลับมาเยี่ยมเยือน กลอนเศร้าจัง มาอยู่เป็นเพื่อนนะค่ะ
11 กันยายน 2549 16:39 น. - comment id 605138
เธอเป็นเหมือนเราเลย ใช่วินาทีที่ไม่เหลือใคร
11 กันยายน 2549 17:10 น. - comment id 605146
ถ้าเธอไม่อยากลืมก็ไม่เป็นไร บทตอนหนึ่งของหัวใจเก็บมันไว้ต่อเติมฝัน เรื่องราวในอดีตดีหรือร้ายมันยังผูกพัน ขอแค่ในทุกๆวันเธออย่าลืมว่ามีฉันเท่านั้นพอ ..
12 กันยายน 2549 15:27 น. - comment id 605587
กลับมายืนตรงที่เก่า ณ ที่ที่เรื่องราวของความเศร้าเข้ามาหา ณ ที่ที่ไม่เคยมีแม้หยดหนึ่งของน้ำตา คือจุดเริ่มต้นของเวลาที่พาทุกอย่างเปลี่ยนไป .. ที่เก่าที่ใหม่มันก้อที่เดิมน่านแหละ .. ..