เหนื่อยนักก็พักก่อน

a rose

เหนื่อยนักก็พักก่อน
      จากวันนั้นจนถึงวันนี้   
เวลาหนึ่งปีที่ผ่านพ้น
มีเรื่องราวของเราสองคน 
 ดูเหมือนมีคนมาบันดา
      เรื่องนี้ยังสานและเดินต่อ   
มีดินสอสองสีไว้เติมแต่ง
มีเราสองคนเป็นตัวแสดง        
ดูตะวันสองแสงยามเย็น
     ดูความคิดถึงชั่งทรมาน    
จะมีใครส่งสารผมบ้างไหม
ละครเรื่องนี้ได้มาถึงตอนละทึกใจ   
เมื่อมีใครคนหนึ่งผ่านเข้ามา
      ละครเรื่องนี้ได้หยุดลงอยู่พักหนึ่ง    
ทำให้ผมได้นึกทบทวนทุกความหลัง
ก็นั่งทบทวนอยู่หลายวัน    
ดูเหมือนฝันที่กำลังจะเจือจาง
ทันไดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ใช้เลยคนที่คิดถึงต้องโทรหา
มี SMS ส่งผ่านมา
โอ้.ไม่หน้าเมื่อไรจะเติมตัง
ก็เลยเปิดดูข้อความเก่าๆ
คิดถึงเรื่องราวความหลัง
ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าจะพัง
เลยหันหลังโอ้..ผิดคิดไปเอง
เวลาผ่านไปสองสามอาทิตย์
อยากรู้คิดถึงกันบ้างไหม
เวลานี้คุยอยู่กับใคร
คิดถึงเราบ้างไหมคนดี
และแล้วเรื่องนี้ก็ผ่านไป
นี้หรือไรที่เรียกว่าความคิดถึง
ทำให้เราได้คิดและคำนึง
ได้คิดถึงใครบ้างคน
ได้แต่คิดถึงบอกทุกครั้งที่โทรไป
อยากไปหาไปนั่งคุยด้วยใกล้ๆ
กระซิบบอกว่ารักจนหมดใจ
ในหัวใจไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเธอ
ความรู้สึกได้บอกออกไป
ออกมาจากใจส่วนลึก
กลั้นกลองออกมาเป็นความรู้สึก
นั่งนึกคิดแล้วบอกไป
แล้วในใจเธอคิดยังไงอยู่
เอาคนไกลคนไปไว้ไหน
หรือเอาไปเก็บไว้รวมกับใคร
อีกนานไหมจะมีเพียงเราสองคน
ยังคงคิดถึงและห่วงใย
ยังคงสู้ต่อไปและเฝ้ารอ
ยังคงไม่รู้รักที่ให้ไปเมื่อไรถึงจะพอ
เมื่อไรนอ...จะพบรักจริง
ใครพอจะมาพักใจกับผมบ้าง