ฝนตกพร่างพรายกระทบพื้น กายยืนกลางฝนหม่นหนาว ทำไมมืนมิดไร้หมู่ดาว ลมหนาวร้าวใจมืดมัว หรือเพราะเราสองต้องห่าง ราร้างแยกไกลไม่หวน เหลือเพียงน้ำคำคร่ำครวญ ไม่สรวญเพียงสดับและรับฟัง วันนี้มีไหมใคร่จะเห็น ฉันเป็นคนสำคัญวันสุขสม เธอเป็นของคนใหม่อย่างรื่นรม ส่วนฉันอกตรมเพียงเดียวดาย ขอเพียงต่อไปจากนี้ เธอที่เคยอยู่ไม่หาย ได้รักคนใหม่จนตาย ส่วนฉันจักหายไป..พร้อมสายลม