หิ่งห้อยน้อยลอยวิบวับจับต้นไม้ หาคู่ใจทุกแห่งหนจนอ่อนล้า เฝ้าคร่ำครวญพร่ำเพ้อละเมอหา หยาดน้ำตาพร่างพรูลงสู่ดิน เหม่อเมียงมองดวงดาวที่พราวบนฟ้า ร่ำเรียกหาความรักดั่งถวิล เจ็บดวงใจเมื่อรักใยภังค์ภิน รักไร้สิ้นแม้เงาให้เฝ้ามอง หนาวยะเยือกในความคิดจิตสับสน ดวงกมลมีความเศร้าเป็นเจ้าของ มันรายล้อมรุมเร้าเข้าครอบครอง เจ้าคงหมองอยู่ตัวเดียวจนวางวาย