ยังอุดอู้ อยู่ใน ความรู้สึก อันซ่อนลึก หลบพิภพ อันอบอุ่น นอนคุดคู้ อยู่ใน ความเคยคุ้ย เอาหมอนหนุน อบหนาว ทุกคราวคืน นึกว่าหมอน ตอนนี้ ที่แนบแน่น คือวงแขน ของบุรุษ ระรวยรื่น ปลอกหมอนแทน แผ่นอก อันโชกชื้น น้ำตาตื้น ติ๋งติ๋ง เมื่อทิ้งตัว มีหมอนกอด เป็นอีกกาย ให้ก่ายเกาะ อยู่บนเบาะ นอนคนหนึ่ง ก็ถึงทั่ว ทั้งเนตรสอง มองออก ไปนอกรั้ว แลสลัว งัวเงีย ในเงียบงัน ความรู้สึก ของผู้ อยู่โดดเดี่ยว จะเปล่าเปลี่ยว ปลอบแล้ง แห่งคิมหันต์ จะรุ่นร้อน ผ่อนหนาว คราวเหมันต์ หน้าวสันต์ จะสั่นสู้ ทำขู่คึก หมื่นชาวโลก ล่วงรู้ ฤดูร้อน หนึ่งคนนอน นับดาว เมื่อคราวดึก ปิดพัดลม ห่มผ้า น่าพิลึก นั่งผิงไฟ ในรู้สึก นึกเอาเอง แสนชาวโลก ล่วงรู้ ฤดูฝน หนึ่งดั้นด้น เด็ดเดี่ยว เที่ยวทำเก่ง ทอดทิ้งร่ม ถ่มน้ำลาย อยู่เล้งเล้ง เป็นนักเลง เล่นฝน จนเปื่อยเนือย ล้านชาวโลก ล่วงรู้ ฤดูหนาว หนึ่งนอนผ่าว ผ้าผ่อน ล่อนอยู่เรื่อย เปิดพัดลม อีกผมเผ้า เคยยาวเฟื้อย ก็เปล่าเปลือย เกรียนหัว มิกลัวลม ด้วยยามร้อน ไร้วารี ที่รินหล่น พอยามฝน ไร้ร่าง คอยกางร่ม อีกยามหนาว ยาวนาน จะพาลล้ม ไร้ผ้าห่ม หัวใจ ไร้คู่เคียง ยอมอดสู อยู่ใน ความรู้สึก ความคิดนึก เองอีก เพียงหลีกเลี่ยง จากโลกสุข ซับโศก ซึ่งโลกเอียง เพื่อหล่อเลี้ยง ข้าพเจ้า ผู้เปล่าดาย
ดิสยเมธา2 31 พ.ค. 2549 14:33 น. - ID 89793 
857
1
0
31 พฤษภาคม 2549 15:56 น. - comment id 580941
ในความรู้สึกตอนนี้ นึกถึงความหลากหลาย เข้าใจยากในความรู้สึกของมนุษย์ค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
