ฉันเป็นแค่เศษดินที่สิ้นค่า แค่เศษหญ้าที่ต่ำต้อยด้อยศักดิ์ศรี จะหาเกียรติสูงส่งคงไม่มี สมแล้วที่เธอหยามเหยียดเกลียดดวงใจ ก็เธอเป็นถึงหงส์ในดงฟ้า สวยเจิดจ้าพรั่งพราวเป็นดาวเด่น มีแต่คนหวังปองมองเช้าเย็น เธอเปรียบเป็นศักดินาที่ค่าสูง ฉันจึงเป็นทางผ่านเธอผ่านพบ แล้วก็จบด้วยการจากพรากกันไป จึงไม่มีแม้คำลาให้อาลัย เธอจากไปด้วยว่าฉันนั้นคือ ดิน
5 พฤษภาคม 2549 18:50 น. - comment id 575088
สวัสดีนะค่ะ ดอกบัวมาเป็นกำลังใจให้ก้าวเดินต่อไป กับชีวิตใหม่ที่ดีกว่าสิ่งที่ผ่านมา บนโลกใบนี้เราสามารถหาสิ่งที่ดีให้กับชีวิตได้มากมายนะค่ะ ขอแค่อย่ามองย้อนไป เติมพลังให้กับตัวเราเองดีกว่าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
5 พฤษภาคม 2549 15:39 น. - comment id 575096
ขอเป็นกำลังใจครับ
5 พฤษภาคม 2549 16:16 น. - comment id 575098
แม้เศษดินรับรองน้ำตาฝน ที่โปรยหล่นซับซ่านผ่านความหวัง เพียงเก็บค่าน้ำตาฝนซับชิงชัง แม้เธอหลั่งเพื่อระบาย ... เพียงเท่านั้น
5 พฤษภาคม 2549 19:23 น. - comment id 575115
อ่านแล้วเพราะมากครับ จะรออ่านบทอื่นอีกครับ
6 พฤษภาคม 2549 10:38 น. - comment id 575195
เป็นเพียงดินใช่ว่าจะไร้ค่า อย่าต่อว่าตัวเองจะได้ไหม เป็นเพียงดินมีค่ากว่าสิ่งใด ใครใครนั้นอยู่ได้ก็เพราะดิน
6 พฤษภาคม 2549 11:03 น. - comment id 575199
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ อย่าคิดว่าเราไม่มีค่าเพราะคนเราทุกคนมีค่าเท่ากันทั้งนั้น (เราจะมีค่ามากหรือน้อยแค่ไหนมันอยู่ใจเราคิดค่ะ)
6 พฤษภาคม 2549 14:22 น. - comment id 575219
สวัสดีครับ...ทักทายแบบชายเหงา ...ก่อนอื่นขอตินิดหนึ่งนะครับ...เรื่องสัมผัสระหว่างบทนะครับ...ถ้าลงได้ถูกต้องจะอ่านได้อารมณ์ลื่นไหลมากครับ... ...แต่ว่ากลอนบทนี้ความหมายมันจับใจ..ชายเหงามากครับ...สู้ ๆ นะครับ
6 พฤษภาคม 2549 23:08 น. - comment id 575281
ข้าวเปลือกพันธุ์ดีขึ้นได้ในดินทุกชนิดอย่าไปอาวรณ์กับเรื่องที่ผ่านเลยมาตั้งต้นกันใหม่ยังมีคนเขายังอยากสบตาเพราะอยากรู้ว่าวิงวอนเพียงใด อิอิ