ผ่านเลยมา หยิบปากกา ขึ้นมาเขียน ความวุ่นวาย วนเวียน อยู่เสมอ หากไม่ว่าง อย่างวันนี้ คงไม่เจอ คนคนนี้ มานั่งเพ้อ อยู่นานนาน วันนี้ ฉันเพียง เวียนแวะมา อยู่ ณ ที่ เคยคุ้นตา ด้วยสงสาร... ตัวเอง ที่เหงาใจ มานาน จมกับคน ของเมื่อวาน อยู่ทุกวัน ความจริง จมอยู่ ทำไมเล่า กับความหลัง ก่อนเก่า คือความฝัน ที่คงเหลือ เพียงมายา เฝ้าหลอกตา...เรื่องวันนั้น ทำให้ใจฝัน เหงาว่างเปล่า อยู่คนเดียว ใจเอย...หยุดทีได้ไหม ความรู้สึก ของใจ ที่เปล่าเปลี่ยว อยากกลับเป็นคนเดิม สามารถเดินได้ คนเดียว ไม่มีคนแลเหลียว ก็อยู่ได้ ลำพัง
14 เมษายน 2549 23:42 น. - comment id 571676
กับความหลัง ครั้งเก่า ที่เฝ้าฝัน ในคืนวัน สุขล้น เกินค้นหา แต่วันนี้ ไม่เเหลือ เผื่อแผ่พา แต่น้ำตา กลับมาแทน เมื่อแฟนไกล อยากจะเป็น เหมือนเดิม เมื่อเริ่มต้น ไม่มีใคร สักคน ให้หวั่นไหว แต่ทำไม ไม่รู้ อยู่ทำไม ว่าจึงลืม คนจากไกล ไม่เคยลง เลยต้องเหงา เหง๊าเหงา แถมเศร้าสร้อย เฝ้าแต่คอย นึกไว้ ในประสงค์ เมื่อไหร่นะ จะมา พาจำนงค์ ให้ใจลง ตรงสุข ทุกข์จากจร กลอนโดนใจค่ะ
17 เมษายน 2549 11:08 น. - comment id 572029
เหงาเหมือนกันนะ...... แต่ความเวลาจะทำให้เราลืมได้ค่ะ...... เพราะมากค่ะ....